Çocukken
de böyleydim ben, asla izin vermezdim yaralarımın iyileşmesine. İlle oynar dururdum.
İyileşmezdi kolay kolay bu nedenle. Elim ille oraya giderdi. Artık
derinleşirdi. Dokunamaz hale gelirdi. O zaman vazgeçmek zorunda kalırdım.
Sarardı annem, bantlardı. Ulaşamayınca mecburen çekerdim elimi. Yazmak da, yaralarla oynamak gibi. Ben aslında şu an yaramla oynuyorum. Sen farkında
değilsin. Bazı yerlerde durup derin bir iç çekmem gerekiyor, nefesim kesiliyor.
İşte o anlar yeniden yaralarımı kanattığım zamanlar oluyor. İşin kötüsü
oynadığın yaraların izi kalıyor.
Yani diyeceğim o ki: “Yazmak, yaralarla
oynamak gibi. Yazarak aslında, yaralarımla oynuyorum. İşin kötüsü oynadığın
yaraların izi kalıyor. Ondan bazı yaraların izleri kendinden çok
acıyor. "
TUTULMAMIŞ SÖZLER KOLEKSİYONU'ndan..
